Tom II: Reaktywacja

Zrobiłam duże oczy.
- No dobra... - powiedziałam tylko po czym skoczyłam w krzaki by tego kogoś przygwoździć do ziemi, cokolwiek by to było to zaraz zobaczymy co siedzi w owych krzakach, a jako że jestem w gorącej wodzie kąpana to poszłam na kamikadze.

W krzakach siedział jaszczur, którego z łatwością rozpoznałaś. Był to Eragon, podopieczny Zeno. Zdecydowanie urósł od waszego ostatniego spotkania; przybrał na masie, jego ciało się wydłużyło, no i wyrosły mu skrzydła. Pech chciał, że chwyciłaś go za ogon, więc przerażony smok, nie poznając Ciebie, odrzucił kawałek tylnej partii ciała niczym jaszczurka i... pognał w głąb niewielkiego lasku, który otaczał fontannę. Pozostaje pytanie, co jaszczur tutaj robił?

- Zaraz, Eragon! - krzyknęłam.
Po chwili ruszyłam od razu za jaszczurem w kierunku tego lasku, zostawiając jego ogon za sobą. Aż tak straszna teraz jestem czy jak? No w sumie futrzasty potwór z ogonem na niego skacze... Nie ma się co dziwić. Ja miałam nadzieję, że doprowadzi mnie do Zeno.

Biegłaś i biegłaś za jaszczurem, aż w końcu... straciłaś go z oczu. Eragon najzwyklej w świecie zniknął. Odleciał?
Wtem poczułaś czułaś rękę na ustach, napastnik złapał Cię tak umiejętnie, że nie mogłaś się w żaden sposób ruszyć. Zdawało Ci się, że za chwilę nadejdzie twój koniec... Gdy poczułaś czyjeś usta na swoim czole. Dopiero wtedy zorientowałaś się, że to był Zeno! Na jego głowie siedział wciąż jeszcze roztrzęsiony Eragon.

Rozglądam się wokoło kiedy nagle ktoś mnie złapał, mam zamiar się wyrywać i rzucać, kiedy czuję usta na swoim czole... Zeno! Jak bardzo się ucieszyłam gdy go zobaczyłam. Od razu wtuliłam się w chłopaka.
- Cześć! - powiedziałam do niego szczęśliwa, że tutaj przyszedł.
Zerknęłam przepraszająco na Eragona.
- Gdzie byłeś? Co takiego robiłeś? I jak tutaj się dostałeś? - zaczęłam się wypytywać chłopaka.

Zeno spojrzał na ciebie czule. Po chwili jednak potrząsnął głową, jakby próbując się wybudzić z transu, w który zapadł, wpatrując się w twoje oczy.
– Chciałbym ci wszystko wytłumaczyć... ale nie mogę, a raczej nie mamy tyle czasu – zaczął tłumaczyć się z zawrotną prędkością. – Oni wyczuli, że tu jeste-... a raczej wyczuli wytworzony przez ciebie portal, szykują armie, chcą zaatakowa-...
Tu urwał, uchylając się przed jakimś białym promieniem, który omal nie skrócił go o głowę.
– Miałeś się już tutaj nigdy nie pokazywać! – wrzasnęła Rose stojąca kilka metrów za tobą. Jej ręka jeszcze pobłyskiwała. To ona musiała wystrzelić owy promień. Zeno natomiast przeklął pod nosem i rozwinął smocze skrzydła (które w sekundę wyrosły mu z pleców), znosząc się momentalnie i odlatując chwilę później.
Twoja opiekunka westchnęła, a następnie zwróciła się do ciebie:
– Nic ci nie zrobił?

Chciałabym się w niego jeszcze powtulać... choć trochę. Ale wtedy wpadła Rose i wszystko zepsuła. Udaje, że chcę uciekać przed chłopakiem.
- Nie, nie zdążył - powiedziałam tylko do kobiety co z pewnym sensem nie mija się z prawdą... No cóż tylko spoglądam w miejsce gdzie zniknął chłopak. - Znasz go też? - spytałam tylko cicho.

Gdy powiedziałaś, że (uznany za wroga przez Rose) Zeno nie zdążył ci nic zrobić, kobieta odetchnęła z ulgą. Uspokoiła się, a jej ręka przestała się mienić. Chwilę później odgarnęła nią włosy spadające na twoją twarz i spojrzała się na ciebie wzrokiem pełnym troski.
- Przepraszam. Być może zbyt impulsywnie zareagowałam, ale to dlatego, że cały czas myślę, że jesteś moją małą dziewczynką, którą muszę chronić- odparła. - A JEGO, owszem, znam i dziwię się, że się tutaj pojawił. Doskonale wiedział, że ma już się mi na oczy więcej nie pokazywać, a poza tym..- tutaj na chwilę przerwała, zamyślając się. Po chwili jednak ponownie się rozpogodziła i rzekła: - no nic, wracajmy. Pewnie jesteś tak jak twoi przyjaciele bardzo zmęczona, powinnaś odpocząć.

Westchnęłam tylko na stwierdzenie kobiety i spojrzałam na nią z namysłem.
- Ale co poza tym? Ojh nie ukrywajcie przede mną tylko mówcie bo inaczej dowiaduje się w najmniej odpowiednich momentach... I opowiedz chociaż co stało się z moimi rodzicami... Mogłam odejść i być z nimi po drugiej stronie, ale nie.. Odrodziłam się sama nie wiem czy z własnej woli czy coś mnie siłą powstrzymało.. Myślałam że byli to oni - powiedziałam tylko i myślę trochę o sprawie.

Z twarzy Rose zniknął szeroki uśmiech. Kobieta wyraźnie spoważniała i zaczęła powoli odpowiadać na twoje pytania.
- Muszę przyznać, że sama do końca nie wiem. Twoi rodzice... oni zniknęli. Wiem, że to może być dla ciebie ciężkie, ale naprawdę nie potrafimy stwierdzić, co mogło się z nimi stać. Ślad po nich zaginął w momencie twojego odrodzenia. Od tamtego czasu nikt ich nie widział, zupełnie jakby... wyparowali.
Tu twoja dawna opiekunka wyraźnie posmutniała. Po dłuższej chwili ciszy miała kontynuować swoje wywody, jednak ktoś jej przerwał. A dokładniej nadbiegający strażnik, który już z daleka wykrzykiwał jej imię i wymachiwał rękoma. Był wyraźnie zaaferowany i budził wrażenie przerażonego. Rose zmarszczyła brwi, tak jakby wyczuwała nadchodzące, złe wiadomości.

Słuchałam uważnie jej słów i westchnęłam żałośnie.
- Czyli nie wiadomo nawet co z nimi się stało.. No pięknie, cudownie.. dziękuję za odpowie... - wtedy moje spojrzenie zwróciło się na strażnika.
Nawet nie wiedziałam o co może chodzić ale nieco poirytował mnie fakt, że nie dowiedziałam się więcej o chłopaku... Ruszyłam zaraz za Rose w takim razie po to by jakoś nie przeoczyć być może istotnych faktów.. Zobaczymy... Bardziej martwi mnie w sumie aktualna sprawa, czyli to z czym przybiegł strażnik.

Strażnik był wykończony długim biegiem, ale wciąż próbował wam coś przekazać.
- Primale- zdołałyście w końcu zrozumieć.
Rose zacisnęła dłonie w pięści, przeklinając cicho pod nosem.
- Ilu ich jest?- spytała srogim głosem.
- Niewielu- odparł strażnik, który zdołał już złapać oddech. - Czterech, może pięciu, tak jakby wysłali zwiadowców. Zdecydowanie czegoś szukali...
- Albo kogoś- dopowiedziała Rose, spoglądając na ciebie zmartwionym wzrokiem. Następnie znów zwróciła się do mężczyzny: - szybko, ogłoś alarm, trzeba zamknąć bramy pałacu!
- Tak jest!
Po chwili krzyknęła:
- Wszyscy biegiem do środka!
Po tym sama ruszyła w stronę pałacu.